در حالی که کمتر از دو روز تا پایان یک هفته ضربالاجل تمدیدشده مذاکرات هستهای وقت باقی است، مذاکرهکنندگان از پرانتزهایی میگویند که هنوز تعیینتکلیف نشده و سرنوشت مذاکرات به آنها بستگی دارد.
حسین شریعتمداری : حرف اول: پنجشنبه گذشته، آقای دکتر روحانی در ضیافت افطار با استانداران و معاونان وزرا، که همزمان با سالروز میلاد حضرت امام حسن مجتبی علیهالسلام بود، شرایط کنونی کشورمان را با دوران امام حسن(ع) مقایسه کرد و بیآن که برای این مقایسه، دلیل و سند و نمونهای ارائه کند از صلح آن حضرت به عنوان الگویی یاد کرد که میتواند برای این روزهای کشورمان نیز کارساز و گرهگشا باشد.
حسین قدیانی : نوزدهم رمضان است که دارم این متن را مینویسم. روز ضربت خوردن مولای متقیان. غم و عزا جای خود، پند و اندرز گرفتن از «امیر بیان» نیز جای خود. سخنها دارد نهجالبلاغه با ما، از قضا درباره همین مقوله «سخن». اگر مکتب ما «مکتب ابوتراب» است، باید سعی کنیم «سخن» را «درست»، «سخن درست» را «زیبا» و «سخن درست و زیبا» را در «جای مناسب» و «زمان مناسب» بیان کنیم. گمانم آنجا که به «گفتار» مربوط است، «بصیرت» یعنی مداقه روی همین «رفتار».با این مقدمه کوتاه، بروم سر اصل مطلب.
رسوایی حامیان فتنه گر دولت در ماجرای دروغ 3 هزار بورسیه و بیاعتباری بیشتر آنها در افکار عمومی باعث نمیشود تا ظلمی که این جماعت هوچی و بیهویت به افکار عمومی و جامعه علمی کشور کردند، قابل اغماض باشد.
اقتضائات تطبیق صلح امام حسن(ع) با توافق هستهای امروز
از تماس تلفنی اوباما و روحانی به اینطرف، وزارت امور خارجه و تیم تبلیغاتی دولت و معاون مطبوعاتی ارشاد با رسانههایش هر روز همین «توافق به هر قیمتی» را تئوریزه میکنند. یک روز با تحریف امام و نفی شعار «مرگ بر آمریکا»، یک روز با زیر سوال بردن صنعت هستهای به سبک قاجار(انرژی هستهای میخواهیم چه کار!)، یک روز با نتیجهگیری از جمله «کربلا درس مذاکره بود»، روز دیگر با وصل کردن آب خوردن مردم به تحریمها و این آخریها هم با سوء تفسیر و فهم غلط از «صلح امام حسن(ع)».
به نظر میرسد «مذاکرات هستهای» از مسیر بحث و گفتوگو بر سر «برنامه اتمی ایران» خارج شده و بدون هرگونه ظرافت دیپلماتیک با هدفگذاری «تکمیل خلأهای اطلاعاتی غرب» از «توان نظامی ایران» به سمت «توافق بسیار بد» در حال پیشروی است
دکتر عبدالله گنجی : روزهای منتهی به پایان زمان مذاکرات طوری طی میشود که گمانهزنی رسانهها از نتایج مذاکرات جلوتر از اعلام نظر مقامات رسمی است و گویی نوعی بیتابی در اعلام نتیجه در بخشهایی از رسانههای دو طرف مذاکره قابل درک است. طولانی شدن مذاکرات و بیحاصل بودن برخی از مراحل آن در شش سال گذشته در بخشهایی از مردم نوعی خستگی تولید نمود که ماحصل این خستگی نوعی اشتیاق به توافقی است که محتوا و نتیجه آن فرع ماجراست.
سیدهآزاده امامی: مذاکرات هستهای رو به پایان است و عزم
طرفهای مذاکره برای تحقق توافق، جزم؛ توافقی که در صورت حصول به سبب
تأثیر تعیینکنندهای که در سرنوشت و آینده انقلاب و نظام دارد، مقطع کنونی
را بدل به یکی از مقاطع حساس تاریخ انقلاب خواهد کرد.
توافقی که البته بهرغم ربط و نسبت وثیقی که با سرنوشت و آینده ملت دارد،
مفاد آن هنوز که هنوز است از مردم پنهان داشته شده و آحاد جامعه هنوز
آنگونه که باید در جریان چند و چون جزئیات ماجرا نیستند
و مونولوگ و تکصدایی مطلق دولت تقریبا مجالی برای مواجهه ملت با روایتی غیر از روایت دولتی در این باره باقی نگذاشته است! (البته صرفنظر از معدود صداهای منتقدی که در یکی ـ دو ماه اخیر اندکی فرصت انعکاس یافت و تأثیرگذاری قابل توجهی نیز داشت).