ادعای نادرست ظریف و عراقچی درباره محدودیت های موشکی ایران در گذشته چیست؟

رجوع به بند ۹ قطعنامه ۱۹۲۹نشان می دهد واقعیت چیز دیگری است و از اساس ادعای آقایان ظریف و عراقچی صحت ندارد چرا که در هیچ قسمت از این قطعنامه حرفی از «اقدام نظامی» یا «اقدامات قهرآمیز» به میان نیامده و این قطعنامه از کشورها نخواسته تا به خاطر موشک های بالستیک ایران دست به چنین اقداماتی بزنند یا مجوز برای این کار نیز صادر نکرده است، بلکه نهایت مطالبه این بند از قطعنامه ۱۹۲۹ از کشورهای جهان برای ایجاد محدودیت موشک های بالستیک ایران، به کار گیری« تدابیر لازم برای ممانعت از انتقال فناوری یا کمک‌های فنی به ایران» است.

امیرحسین ثابتی- رجانیوز: یکی از ادعاهای پرتکرار طی روزهای گذشته توسط آقایان عراقچی و ظریف دفاع از قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت و مقایسه محدودیت های موشکی آن با قطعنامه ۱۹۲۹ بوده است، بگونه ای که در پس این قیاس یک پیروزی بزرگ برای ایران نتیجه گیری شده است.

 

در این باره آقای عراقچی تا کنون در سه نوبت به ترتیب در گفتگو با خبر ساعت ۱۴ شبکه اول سیما، گفتگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما و نشست خبری در وزارت خارجه و آقای ظریف هم در گزارش به نمایندگان در صحن علنی مجلس ضمن تشریح محدودیت های تسلیحاتی و موشکی ایران بر اساس قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت، اعلام کرده اند این محدودیت ها در مقایسه با قطعنامه ۱۹۲۹ که سال ۱۳۸۹ علیه ایران صادر شد بسیار کمتر است و یک دستاورد برای کشور محسوب می شود زیرا بر اساس بند نهم قطعنامه ۱۹۲۹، شورای امنیت از همه کشورها خواسته بوده که تدابیر لازم برای محدودیت موشک های بالستیکی ایران را  اتخاذ کنند، به گونه ای که این روند حتی می توانسته تا «اقدام نظامی» علیه ایران نیز منجر شود.

 

به عنوان نمونه آقای عراقچی در برنامه گفتگوی ویژه خبری روز دو شنبه در این باره اعلام کرد:

 

«در قطعنامه های گذشته شورای امنیت به خصوص قطعنامه ۱۹۲۹  که من از همه محققین و کارشناسانی که این روزها درباره قطعنامه جدید کار می کنند، بررسی می کنند و اعلام نظر می کنند می خواهم به آن رجوع کنند و خیلی دقیق بخوانند چه قطعنامه ای علیه ما در آن سال  صادر شده و چه ابعاد خطرناکی داشته و بعد ببینند که این الان به چی تبدیل شده، در بند ۹ آن قطعنامه می گوید که تمام فعالیت های موشک های بالستیکی که قابلیت حمل سلاح کلاهک هسته ای داشته باشند برای ایران ممنوع است و این کار را تحت ماده ۴۱ انجام داده. یعنی Decides that Iran shall not  وقتی شورای امنیت می گوید Decide  shall  «تصمیم می گیرم که باید»، یا «تصمیم می گیرم که نباید»، این یک تصمیم الزام آور برای همه کشورهاست. در قطعنامه ۱۹۲۹ می گوید تصمیم میگیرم که ایران نباید کار روی موشک های بالستیکی با قابلیات حمل کلاهک هسته ای داشته باشد که البته ما هیچ وقت وقعی نگذاشتیم. قبلی ها را قبول نداشتیم و این را هم نپذیرفتیم ولی قطعنامه به ما هو قطعنامه یک بند بسیار خطرناکی بوده.

 

در ادامه همان بند می گوید از همه کشورها می خواهد که از هر ابزاری که می توانند استفاده بکنند یعنی موظفند از هر ابزاری که می توانند استفاده کنند که جلوگیری کنند از فعالیت های موشکی ایران. و این یک مجوز بسیار خطرناکی بود که شورای امنیت داده بود که می توانست حتی مجوز "اقدام به کار نظامی" علیه ایران باشد.»

 

 

جالب آنکه این ادعا را وزیر امور خارجه نیز در صحن علنی مجلس در گزارش به نمایندگان تکرار کرد و گفت بر اساس بند ۹ قطعنامه ۱۹۲۹ کشورهای دیگر می توانستند به خاطر موشک های بالستیک ایران «اقدامات قهرآمیز» انجام دهند.

 

این در حالی است که رجوع به بند ۹ قطعنامه ۱۹۲۹نشان می دهد واقعیت چیز دیگری است و از اساس ادعای آقایان ظریف و عراقچی صحت ندارد چرا که در هیچ قسمت از این قطعنامه حرفی از «اقدام نظامی» یا «اقدامات قهرآمیز» به میان نیامده و این قطعنامه از کشورها نخواسته تا به خاطر موشک های بالستیک ایران دست به چنین اقداماتی بزنند یا مجوز برای این کار نیز صادر نکرده است، بلکه نهایت مطالبه این بند از قطعنامه ۱۹۲۹ از کشورهای جهان برای ایجاد محدودیت موشک های بالستیک ایران، به کار گیری« تدابیر لازم برای ممانعت از انتقال فناوری یا کمک‌های فنی به ایران» است:

 

 

Decides that Iran shall not undertake any activity related to ballistic missiles capable of delivering nuclear weapons, including launches using ballistic missile technology, and that States shall take all necessary measures to prevent the transfer of technology or technical assistance to Iran related to such activities

 

 شورای امنیت تصمیم می‌گیرد که ایران نباید هیچ یک از فعالیت‌های مربوط به موشک‌های بالستیکی را انجام دهد. موشک‌هایی که قادر به حمل و پرتاب سلاح های هسته‌ای باشند و از جمله پرتاب‌هایی که با استفاده از فناوری موشک بالستیک انجام می‌گیرد و این که کشورهای جهان می‌باید همه تدابیر لازم برای ممانعت از انتقال فناوری یا کمک‌های فنی به ایران در رابطه با این فعالیت‌ها را اتخاذ کنند.

 

 

لذا از آنجایی که در تدین و امانتداری تیم مذاکره کننده فعلی کشورمان بنا بر تصریح رهبر معظم انقلاب تردیدی نیست،  مشخص است که ارائه این اطلاعات نادرست به مخاطبان نه از روی عمد بلکه از روی عدم اطلاعات یا دقت کافی بوده است لذا همین بررسی ساده مشخص می شود که آگاهی آقایان ظریف و عراقچی پیرامون قطعنامه گذشته تا چه اندازه نادرست بوده و بر همین اساس، امروز تصور می کنند که با قبول محدودیت ۸ ساله برای موشک های بالستیک جمهوری اسلامی ایران طبق قطعنامه ۲۲۳۱، کشور به به یک دستاورد بزرگ رسیده است! این در حالی است که از اساس پیش فرض ها و اطلاعات هر دو بزرگوار در این باره نادرست بوده و متاسفانه این اطلاعات غلط تاکنون ۴ بار توسط آنها در بخش های مختلف خبری و به صورت زنده و حتی در صحن علنی مجلس نیز بیان شده است.

 

نکته جالب توجه دیگر همانطور که آقای عراقچی نیز تاکید کرده، این است که در گذشته جمهوری اسلامی ایران به هیچ یک از مفاد قطعنامه های ظالمانه و غیر حقوقی شورای امنیت توجهی نکرده و ضمن نپذیرفتن آنها هیچ گاه خود را ملزم به رعایت مفاد آنها نیز ندانست لذا حق دور زدن تحریم ها و نقض آنها را برای خود و بسیاری از هم پیمانانش در منطقه و جهان محفوظ می دانست اما با پذیرش قطعنامه ۲۲۳۱ که مفاد آن توسط تیم مذاکره کننده هسته ای جمهوری اسلامی ایران طی سلسله مذاکرات نزدیک به دو سال با ۵+۱ پذیرفته شده و امروز به یک سند رسمی بین المللی تبدیل گشته است، دیگر ایران نمی تواند ادعا کند بخشی از مفاد آن را قبول  داشته و بخشی را قبول ندارد چرا که برای تک تک جملات آن مذاکره رسمی میان طرفین صورت گرفته است و این بار برخلاف قطعنامه های گذشته، رضایت ایران نیز برای تهیه متن نهایی لحاظ گشته است.

 

در هر صورت، آنچه که نگرانی های منتقدان توافق وین را بیشتر می سازد تنها منحصر به همین یک مورد و قبول محدودیت های ۸ ساله برای توان موشکی کشور نیست، بلکه موارد متعدد دیگری نیز وجود دارد که به خاطر ضعف عملکرد تیم مذاکره کننده کشورمان هزینه آن را باید برای سالهای طولانی نظام جمهوری اسلامی و مردم ایران متقبل شوند. ان شاالله در آینده نکات بیشتری از این دست بیان خواهد شد.