دیپلماسی پنهان و خلع سلاح
مجتبی اصغری: در پایش اطلاعاتی جامعه حریف 2 موقعیت هراس‌انگیز و کابوس‌وار متصور است؛ اول زمانی که دشمن درباره موضوعی بسیار پرحرفی می‌کند و به صورت مکرر تحلیل‌های ضد و نقیض و بی‌سر و ته ارائه می‌دهد، دوم هنگامی که طرف مقابل عامدانه سیاست «سکوت مطلق» را در پیش می‌گیرد.
ایام پیش از ارائه متن توافق هسته‌ای با گزینه اول همخوانی داشت و در همین
بحبوحه تئاتری بود که سناریوی دیپلماسی نمایشی آمریکایی با شبه‌درگیری
دوقطبی «حقیقی- ساختگی» اوباما و نتانیاهو روی پرده رفت. نمایشی که حقیقت
آن مبتنی بر زیاده‌خواهی مکرر نتانیاهو در برابر نقشه‌های آمریکا بود اما
بخش دیگر آن یعنی اصل درگیری میان 2 متحد قدیمی، بر سر موضوع توافق با
ایران واقعیت نداشت و جعلی بود.
اما درباره «قطعنامه به اصطلاح رفع تحریم‌ها» سکوت مطلق بر کل دستگاه
اطلاعاتی- تحلیلی آمریکا و اروپا حاکم بود و به همین جهت اطلاق واژه
«شبیخون» در توصیف تله حقوقی آمریکا و شورای امنیت که متاسفانه با تأیید
تیم مذاکره‌کننده کشورمان در وین به سرعت اجرایی شد، دقیق و قابل تامل است.
قطعنامه‌ای که حقیقتا می‌توان گفت بخش مهمی از نقشه ایران در جنگ حقوقی
دقیقه نودی با 1+5 را خنثی کرد و دست ایران را از مدیریت حوادث آینده محتمل
نقض توافق کوتاه کرد. حقیقتا می‌توان گفت آمریکا این موفقیت بزرگ را مدیون
«سکوت» تیم مذاکره‌کننده کشورمان است به نحوی که هم اکنون رژیم ملی- حقوقی
تعبیه شده در داخل کشورمان برای بررسی متن توافق هسته‌ای عملا از دست رفته
و بی‌اثر است.
چرا قطعنامه 2231 مهم است؟
دکتر حسین افشار، شاگرد استاد بزرگ شهید هسته‌ای کشورمان مجید شهریاری
معتقد است: این قطعنامه متاسفانه 2 هدف را برای طرفین غربی به جلو می‌برد؛
یکی اینکه تسلیحات متعارف ما را زیر نظر آمریکا و دیگر کشورها قرار می‌دهد و
باید ورود و خروج سلاح‌های ما با نظارت کشورهای غربی باشد که این یعنی
صنایع دفاعی زیر نظر آنها قرار می‌گیرد. دومین هدف این قطعنامه برای غرب
این است که آنها در بحث موشک‌های بالستیک ورود می‌کنند که این خطرناک‌تر از
همه است، زیرا طبق این قطعنامه ایران تا 8 سال نباید آزمایش و به کارگیری و
همچنین تحقیقات درباره موشک‌های بالستیک را که قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای
دارند داشته باشد. اکنون با تصویب قطعنامه جدید عملا تحریم‌ها از موضع‌گیری
صرفا هسته‌ای برآمده از برنامه راستی‌آزمایی برجام فاصله گرفته و جهت‌گیری
نظامی گرفته است. هر چند ظریف می‌گوید نقض تحریم‌های موشکی ذیل قطعنامه،
منجر به نقض توافق هسته‌ای نمی‌شود. کمی دقیق‌تر شویم... در پاراگراف ۳
ضمیمه B قطعنامه آمده است: «از ایران خواسته می‌شود هیچ فعالیتی مرتبط با
موشک‌های بالستیک طراحی‌شده با قابلیت حمل تسلیحات هسته‌ای صورت ندهد، از
جمله شلیک هرگونه موشک با استفاده از فناوری‌های مربوط به موشک‌های
بالستیک، تا زمان ۸ سال پس از «روز پذیرش برجام» یا تا زمانی که آژانس
بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی ارائه دهد که «جمع‌بندی مبسوط» را تایید کند،
بسته به اینکه کدام زودتر اتفاق افتد». پس برخلاف گفته ظریف میان مفاد
نظامی قطعنامه و برجام ارتباط جدی وجود دارد! در پاراگراف ۵ ضمیمه B
قطعنامه نیز یک تحریم کامل تسلیحات متعارف علیه ایران به مدت ۵ سال - چه
برای صادرات و چه برای واردات- وجود دارد که اکنون چانه‌زنی آمریکایی‌ها
برای افزایش آن به 15 سال آغاز شده است!
مهدی محمدی، کارشناس هسته‌ای پیش از تصویب قطعنامه گفت: «این یک تحریم
موشکی کامل برای کشوری چون ایران است که عملا همه انواع موشک‌های آن اعم از
شهاب و سجیل و فجر، بالستیک محسوب می‌شوند».
مزد صبوری نتانیاهو
یک لحظه چشم‌های‌تان را ببندید و صحنه‌های مستند «7 دقیقه تا تل‌آویو» را
که چندی پیش با هدف شبیه‌سازی پاسخ ایران به حمله احتمالی آمریکا و اسرائیل
از سیمای ملی به نمایش درآمد، مرور کنید؛ سجیل، شهاب 3، فجر... تفوق بر
گنبد آهنین... حمله تلافی‌جویانه... حال با تن دادن دولت به قطعنامه جدید
شورای امنیت، اسرائیل فعلا موفق شده طرح عملیات متقابل ایران را با هماوردی
یک اجماع جهانی غیرقابل تصور خنثی کند! این نتانیاهو است که میوه اعتماد
به اوباما با لقب «آخرین منجی یهود» را با پایان دادن به بازی دوگانه‌سازی
نمایشی سیاست خارجی آمریکا و اسرائیل به غنیمت می‌برد.
سکوت مجلس و جفت پوچ ظریف
به این ترتیب موشک‌هایی که هم اکنون به لطف مستشاران نظامی ایرانی، در
عراق ضد داعش و در یمن ضد نیروهای القاعده کمین کرده در مرز عربستان، در
استان حضرموت به کار گرفته می‌شوند و قوی‌ترین عامل بازدارنده در برابر
رژیم غاصب و جنگ‌طلب صهیونیستی در منطقه به شمار می‌روند، براساس قطعنامه
مصوب که طرف ایرانی در مذاکرات وین خود آن را پذیرفته است، ممنوع به حساب
می‌آیند و اگر به طور مثال ایران از سوی داعش یا اسرائیل مورد تهدید قرار
گیرد، طبق این قطعنامه حتی حق نقل و انتقال سلاح برای دفاع از خود را هم
ندارد!
اکنون سوال اصلی این است که چطور مجلس شورای اسلامی در برابر این تقلب
غیرقانونی جدید سکوت کرده است؟! براساس خطوط قرمز نظام، مذاکره‌کنندگان حق
تصمیم‌گیری که هیچ، حتی گفت‌وگو بر سر مسائل غیرهسته‌ای را هم نداشته‌اند و
تایید مفاد قطعنامه 2231 با بندهایی رسمی مبتنی بر قول‌های پنهان نظامی و
موشکی و فضایی، غیرقانونی و در حوزه اختیارات فرمانده کل قوا محسوب می‌شود.
صنایع فضایی... پر!
جالب اینجاست که دولت در رفتاری عجیب، پس از عقد توافق ژنو، به صورت
داوطلبانه ساختار برنامه فضایی کشورمان را نیز تغییر و به عبارت رسانه‌های
آمریکایی رای به «تعطیلی داوطلبانه» آن داده بود.
در همان زمان تحلیل دوست و دشمن موید این موضوع بود که در پروسه طراحی شده
دولت که تصادفاً پس از فشار‌های 1+5 برای به مذاکره گذاشتن قدرت موشکی
کشورمان عملیاتی شد، بخش علمی- عملیاتی برنامه فضایی ایران، آنطور که
روزنامه بوستون‌گلوب آمریکا از آن نام برد ابتدا
«تکه تکه» و سپس عملا به «تعطیلی» انجامید.
با این وجود جیمز کلاپر، مدیر اطلاعات ملی آمریکا در نشست کمیته امور مسلح
مجلس سنا که اسفند 93 برگزار شد، اقدامات دولت روحانی در حوزه فضایی-
موشکی را کافی ندانست و گفت: «ایرانی‌ها به برنامه فضایی خود ادامه و اخیرا
یک ماهواره را در مدار قرار داده‌اند. روشن است که هرگونه فعالیتی که آنها
در زمینه موشک‌ها انجام می‌دهند، در راستای تلاش برای رسیدن به یک موشک
قاره‌پیماست. شکی نیست که آنها قابلیت فنی این کار را دارند. به صورت تئوری
آنها می‌توانند همین امسال برای پرتاب یکی از آنها اقدام کنند».
پایان سکوت ؟
اکنون وقت آن است که مجلس شورای اسلامی معین کند هیات مذاکره‌کننده
کشورمان به چه حقی تاییدیه صدور قطعنامه مذکور را در مذاکرات داده و به
بهانه لغو تحریم‌ها آن هم با هزار اما و اگر برآمده از «اعتماد به آژانس و
آمریکا» چنین رژیم خطرناک و ضد همه مولفه‌های امنیت ملی کشورمان را پذیرفته
است؟ دوران بی‌رسانه بودن نظام و عقد قطعنامه‌های یواشکی مدت‌هاست سپری
شده است! آیا حقیقتا عده‌ای از سیاستمداران خارجی گمان برده‌اند با تمسک به
«دیپلماسی مخفیانه»، با پنهان‌کاری مسیر نگارش قطعنامه مذکور از مردم و
مجلس و نخبگان جامعه ایرانی خواهند توانست طرح «خلع سلاح سپاه و ارتش» را
با هدف «تامین امنیت رژیم غاصب صهیونیستی» به مرحله اجرا برسانند؟ همه
چشم‌ها به عقلانیت و منطق نمایندگان مجلس شورای اسلامی و شورای امنیت ملی
دوخته شده است. به حول و قوه الهی ملت اجازه نخواهد داد!
