رویکرد معیوب مذاکراتی با دادن آدرس به دشمن

 هادی محمدی : ابتدایی‌ترین مؤلفه و اساسی‌ترین عنصر برای طراحی سناریوهای مذاکراتی در هر زمینه این است که ما از شرایط خود و به ویژه حریف چه تحلیلی داریم و با چه رویکردی وارد آن می‌شویم. بر همین اساس نیز هدف‌گذاری‌های مذاکراتی و سطح و گستره آن مشخص می‌شود و دستور کارهای رسانه‌ای و عملیات روانی تدارک دیده می‌شود. اگر دیدگاه ما در مذاکرات با امریکا و 1+5 چنان باشد که ما به مذاکره و توافق به عنوان مشکل‌گشا نگاه کنیم و راه‌حل همه چیز را به نتایج مذاکره گره بزنیم و در مواضع اعلامی هم این دیدگاه را رواج دهیم، در توافق در زمین حریف بازی کرده‌ایم و به حریف آدرس داده‌ایم که ما محتاج مذاکره و نتایج آن هستیم. بدیهی است با این‌کار بزرگ‌ترین خدمت به دشمن و بالاترین صدمه به منافع ملی را مهیا کرده‌ایم. 

در حالی که شرمن و کری تأکید می‌کنند که با تحریم‌ها نتوانسته‌ایم برنامه هسته‌ای ایران را متوقف کنیم ولی با توافق ژنو موفق به این کار شده‌ایم و مونیز امید زیادی به نتایج حداکثری برای امریکا در توافق نهایی با ایران بسته است و آمانو در آژانس و مقامات کنگره و کاخ سفید روی مسئله PMD و بازرسی از مراکز نظامی اصرار می‌ورزند و صراحتاً اصرار می‌کنند که تحریم‌ها را یک جا و فوری برنمی‌دارند و اجازه نمی‌دهند 150 میلیارد دلار پول بلوکه شده ایران، یک باره وارد ایران شود، ما از زبان مسئولان عالی رتبه خود چه تصویری باید ارائه دهیم تا منافع حداکثری و حقوق هسته‌ای خود را تأمین کنیم؟ وقتی کنگره با تصویب لایحه نظارت بر توافق یا لوایح جدید برای تحریم جدید و پس از توافق آماده می‌شود، ‌اطمینان خاطری که شرمن و کری به عراقچی و ظریف داده‌اند،‌نه تنها بی‌ارزش است بلکه نشان می‌دهد آنها با آدرس‌هایی که از درون ایران دریافت می‌کنند یا احتمالاً از مسیر‌های دوم مذاکراتی (Trak2)، مصمم هستند که با چماق تحریم و حفظ آن در میان مدت، بیشترین امتیاز و اهرم فشار را کسب و کمترین امتیاز تدریجی و نسیه را به تیم مذاکره‌کننده ایرانی بدهند. دلیل این است که مقامات محترم ایرانی علناً، حیات و ممات و رونق اقتصادی را به توافق با امریکا گره زده‌اند در حالی که کاخ سفید بسیار بیشتر از ایران نیازمند کسب توافق با ایران است و نیاز خود را به ما می‌فروشند. این رویکرد مذاکراتی و رفتار اعلانی اگر دارای ابعاد ویژه‌ای نباشد که با عزم راسخ توسط فتنه‌گران و تجدیدنظرطلبان و خودباخته‌ها دنبال می‌شود، حتماً رویکردی معیوب در سیر مذاکره است که نتایج آن برای منافع ملی و حتی حزبی، شرافتمندانه و قابل قبول نخواهد بود. 

اگر دشمن احساس کند که با عدم توافق قابل قبول با ایران با هزینه بیشتر و وسیع‌تری روبه‌رو می‌شود، مطالبات منطقی و ملی ایران در مباحث حقوق کامل هسته‌ای،‌برداشتن تحریم‌ها و مسئله پروتکل‌های الحاقی و بازرسی‌های مورد نظر را خواهند پذیرفت.  در حالی که طرف‌های امریکایی، لیست جدیدی از مطالبات غیرمرتبط با موضوع هسته‌ای مانند یمن، ‌عراق، سوریه و حزب‌الله لبنان و رژیم صهیونیستی را مطرح می‌کنند،‌بیان این موضوع که در مذاکرات جاری فقط به مسئله هسته‌ای متمرکز و محصور نیست،‌چه پیام و مفهومی دارد؟ اگر منظور این نباشد که در مسائل منطقه‌ای هم ورود صورت پذیرد که چنین اجازه‌ای ندارند، معنای آن این است که ما تولید و رونق اقتصادی را به مذاکره گره زده‌ایم و آدرس شفافی به حریف می‌دهیم تا با دست برتر در مقابل تیم مذاکره‌کننده ایرانی ظاهر شود. این رویکرد نه تنها به منافع ملی و حقوق هسته‌ای بلکه به اقتصاد و حل معضل اقتصادی کشور هم جفا خواهد کرد و شرایط نامطلوب‌تری پیش رو قرار خواهد داد.